Dagboek van een Mindfulnesstrainer die Mindful zijn ook best lastig vindt: deel 1

Ik heb de griep. Een aantal dagen geleden had ik een lastig gesprek wat een hoop emotie en voor mij pijnlijke herinneringen opriep, meteen daarna werd ik ziek. Toeval? Misschien.. Misschien ook niet. Vandaag is dag 3 van thuiszitten. Of liggen vooral. Op dag 1 dacht ik nog dat dit hooguit 3 dagen zou duren. Echte griep heb ik in geen jaren meer gehad en ik was vergeten dat dat wel wat langer kan duren. Op dag 3 voel ik me nog net zo belabberd als op dag 1. Alles doet pijn en als ik opsta tolt de wereld. Mijn ogen doen te zeer om in een serie te duiken of een afleidende film op te zetten. Daar ben ik dan dus. Met mezelf, veel gedachten (die behoorlijk op hol kunnen slaan), de emoties (die minstens één keer per uur opkomen) en al die pijnlijke fysieke sensaties. De hele rambam die ik nu niet anders kan dan opmerken en accepteren. Niet dat dat makkelijk is. Wat ik in mijn mindfulnesstrainingen vaak aan anderen uitleg komt nu ook weer bij mij voorbij. Dat piekeren vaak een manier is om emoties niet te hoeven voelen. Elke keer als ik merk dat mijn hoofd situaties aan het analyseren is die ik al duizend keer heb geanalyseerd en waar ik toch geen antwoord op krijg en ik vervolgens contact maak met mijn lijf, komt het verdriet naar boven. De afgelopen weken zat ik goed in mijn vel. Ik had zin in het leven en genoot van alle leuke dingen die ik aan het doen was, de mensen om mij heen, nieuwe ontmoetingen. Ik was vrij druk en dat vond ik fijn. Fysiek voelde ik me goed en sterk. Ik dacht dat de moeilijke emoties de afgelopen maanden wel genoeg ruimte hadden gehad, maar er is dus toch nog meer.. En tja.. ik geloof er wel in dat het lichaam dan zegt ‘ho stop eens even’. Leuk is het zeker niet. Maar als er iets is wat ik het afgelopen jaar écht ervaren heb, is dat het toch echt het beste werkt om emoties volledig toe te laten en dat hoe rot ze ook voelen, ik het echt wel overleef en ik me daarna altijd lichter voel. Dus daar gaan we dan maar weer.. Tot het weer genoeg is. Dat moment komt vanzelf. Ondertussen verzorg ik mezelf met saliethee, gembershots, stoombadjes en warme douches en probeer ik net als de rest van Arnhem ook nog wat van de zon mee te krijgen in mijn hangmat.